Home

Poezi

Photo Gallery

Contact me

Islam

Krishterizem

Histori

Shkence

Libra

Profetësia

natyra dhe domosdoshmëria e saj

Rruga e drejtë që duhet të ndjekë njeriu është të jetojë me bindje ndaj Allahut dhe elementet thelbësore për një jetë të tillë janë dituria dhe besimi. Kjo do të thotë që njeriu të njohë Zotin dhe atributet e Tij, çfarë i pëlqen dhe çfarë nuk i pëlqen Atij; njeriu duhet të dinë rrugën që Ai ka caktuar dhe pashmangshmërinë e Ditës së Gjykimit.

Me mëshirën e Tij, Allahu nuk e ka lënë njeriun të përfitojë diturinë vetëm nëpërmjet përpjekjeve të tija. Ai ka dërguar Profetët t’ia përcjellin vullnetin e Tij njerëzve dhe t’u tregojë atyre rrugën e drejtë që duhet të ndjekin.Kjo e ka shpëtuar njeriun nga ankthe dhe fatkeqsi të mëdha.Detyra e njeriut është të pranojë profetin dhe të ndjekë gjurmët e tij.Kjo është rruga e drejtë e shpëtimit.

Allahu është aq i mirë dhe bujar, sa që krijoi çdo gjë që i nevojitet njeriut. Çdo fëmijë i porsalindur vjen në këtë botë me sy për të parë, vesh për të dëgjuar, hundë për të marrë frymë e nuhatur, duar për të prekur, këmbë për të ecur dhe mëndje për të mënduar dhe arsyetuar. Çdo gjë që i nevojitet njeriut, aftësitë dhe mjetet e nevojshme që ai ka, përmblidhen mrekullisht në trupin e tij të vogël. Kërkesat e çdo kohe parashikohën dhe sigurohën, njeriut nuk i mungon asgjë që i nevojitet. E njëjta gjë ndodh edhe me botën ku ai jeton. Çdo gjë thelbësore për jetën e njeriut është siguruar me bollëk: ajri, drita, ngrohtësia, uji e kështu me rradhë. Sapo fëmija hap sytë për herë të parë gjen ushqim te gjiri i nënës. Prindërit janë të pajisur me një dashuri instiktive për fëmijën dhe një dashuri e parezistueshme për t’u përkujdesur për të është rrënjosur në zemrat e tyre.

Por, kjo nuk është e gjitha. Njeriu është bekuar me potencialin dhe aftësitë fizike dhe mëndore, me gjithçka që i duhet në botën e jetës. Në këtë mënyrë, Allahu ka bërë një marrëveshje të mrekullueshme. Ai nuk i ka shpërndarë këto dhunti në mënyrë të barabartë midis njerëzve. Një shpërndarje e njëllojtë do t’i kishte bërë njerëzit krejtësisht të pavarur nga njëri tjetri dhe do të kishte shmangur nevojën e kujdesit dhe bashkëpunimit reciprok. Edhe pse njerëzimi ka gjithçka që i nevojitet, cilësitë dhe aftësitë janë shpërndarë mes njerëzve në mënyrë jo të barabartë. Kështu një njeri mund të dallohet për fuqinë fizike dhe aftësitë atletike, ndërsa një tjetër për aftësitë mëndore. Disa kanë lindur të talentuar në arte, letersi, filozofi, ndërsa të tjerët me aftësi ushtarake, mprehtësi, aftësi vezhguese dhe kërkuese shkencore. Këto talente të veçanta e dallojnë njeriun, i japin atij mundësinë për të kapur koncepte komplekse që i mungojnë aftësive. Intuita dhe talenti janë dhurata të Allahut. Ato shfaqën natyrshëm tek ata individë që janë bërë të tillë nga Allahu.Nëse do të mëndohemi mirë, në këtë fakt, do të shohim se talentet janë shpërndarë midis njerëzve në mënyrë të mrekullueshme. Aftësitë thelbësore për zhvillimin e kulturës njerëzore u janë dhënë shumicës së qënjeve njerëzore, ndërsa talentet e jashtëzakonshme, që kërkohën më pakë, u janë dhënë vetëm pak njerëzve. Numri i punëtorëve, bijqëve, arizanatëve dhe ushtarëve është i madh, ndërsa ai i shkencëtarëve, burrave të shtetit, intelektualëve dhe gjeneralëve relativisht është më i vogël. Rregulli i përgjithshëm është: Sa më e madhe aftësia dhe gjenialiteti, aq më i vogël numri i atyre që i zotërojnë ato, ndërsa supergjenitë, të cilët lënë gjurmë të pashlyeshme në historinë njerëzore janë shumë më të paktë dhe larg njëri-tjetrit në kohë.

Këtu del një pyetje tjetër: A kufizohet nevoja themelore e kulturës njerëzore vetëm për specialistë në fushat e politikës dhe legjislacionit, shkencës dhe matematikës, inxhinjerisë dhe mekanikës, financës dhe ekonomisë, apo duhet edhe një njeri që t’u trgojë njerëzve Rrugën e Drejtë – Rrugën e Allahut dhe të shpëtimit?

Specialistët e fushave të ndryshme i japin njeriut dituri për gjithçka nbdodh në botë dhe e mësojnë atë se si ta përdorin diturinë e fituar. Por, duhet të jetë dikush që t’i trgojë njeriut qëllimin e krijimit dhe kuptimin e jetës së tij. Ç’është njeriu dhe pse është krijuar? Kush ia ka dhënë atij aftësitë e mjetet dhe pse? Cilat janë qëllimet e jetës dhe si mund të arrihën ato? Kjo është nevoja më thelbësore e njeriut dhe, derisa t’i njohë ato, ai nuk mundë të ngrehë godinën e kulturës mbi themele të forta dshe nuk mundë të ketë sukses në këtë botë dhe në jetën tjetër. Arsyeja të thotë se Allahu, i cili i plotësoi njeriut edhe kërkesat më të parëndësishme, a do të neglizhonte t’i plotësonte edhe kërkesat më të mëdha dhe më jetësore? Në fakt nuk mund të jetë kështu dhe nuk ndodh kështu. Allahu krijoi njerëz të njohur të shkencave dhe arteve, Ai krijoi njerëz me vizion të thellë, intuitë të pastërt dhe aftësi të mëdha për ta njohur dhe kuptuar Atë. Ai u dha atyre dituri mbi qëllimet e jetës. Ai u mësoi atyre vlerat e moralit dhe iu besoi detyrën e komunikimit të Shpalljes së Fjalës së Tij njerëzve të tjerë për t’iu treguar atyre Rrugën e Drejtë. Këta njerëz janë Profetët apo të Dërguarit e Allahut.

Profetët dallohën nga talentet e veçanta që kanë botëkuptim dhe mënyrën e jetesës plot kuptim. Gjenia e një njeriu bind të tjerët ta njohin atë vetvetiu. Kur ne dëgjojmë një poet të lindur, e dallojmë menjëherë talentin e tij të veçantë. Ata që nuk e zotërojnë një aftësi të tillë, me gjithë përpjekjet e shumta që mund të bëjnë, nuk mund ta arrijnë atë dhe nuk do të kenë të njëjtin sukses. E njëjta gjë ndodh edhe me një orator, shkrimtar ose shpikës të lindur. Çdo njeri i talentuar dallon vetvetën me aftësitë e mrekullueshme dhe arritjet e jashtëzakonshme. Të tjerët nuk mund të barazohen me të. E njejta gjë ndodh edhe me profetët. Mëndja e profetit kap problemet që që sfidojnë mendjet e të tjerëve. Ai flet dhe me lehtësi hedh dritë rreth subjektet për të cilat të tjerët nuk mund të flasin. Ai futet në çështje të holla dhe të ndërlikuara, të cilat askush nuk do të kish muundur t’i kuptonte, qoftë edhe pas vitesh të tëra mendimi dhe meditimi të thellë. Arsyeja prano gjithçka thotë ai; zemra ndjen vërtetësinë e fjalëve të tij. Përvoja dhe të vëzhguarit e botës për rreth dëshmojnë vërtetësinë e çdo fjale që del nga goja e tij. Nëse ne përpiqemi të bëjmë të njëjtën gjë, na pret vetëm dështimi. Natyra dhe karakteri i profetit janë aq të pastra, saqë ai në çdo çështje është i vërtetë, i drejtpërdrejtë dhe fisnik. Ai asnjëherë nuk thotë apo bën ndonjë gjë të gabuar. Ai frymëzon gjithnjë virtyt dhe drejtësi, zbaton vetë ato që i u predikon të tjerëve. Gjithë jeta e tij është në harmoni të plotë me idealin e tij. As fjala, as vepra nuk nxiten nga interesi vetjak. Ai vuan për të mirën e të tjerëve, por kurrë nuk i bën të tjerët të vuajnë për të. Jeta e tij është shembulli i fisnikërisë së vërtetë, pastërtisë së mëndjes së lartë; Ai, është në fakt forma më e lartësuar e qënies njerëzore. Karakteri i tij është pa të meta. Të gjitha këto cilësi e bëjnë të qartë se ai është profeti i Allahut.

Kur bëhet e qartë se një përson i caktuar është profet apo i dërguar i Allahut, rrjellimisht fjalët e tij duhen pranuar, udhëzimet e tij duhen ndjekur dhe urdhërave të tij duhet tu bindemi. Është jashtë llogjike që të pranosh një njeri si profetin e vërtetë të Allahut dhe të mos e bësh atë ç’ka ai urdhëron. Kur e pranojmë atë si profetin e Allahut, kjo do të thotë që kemi pranuar që ajo ç’ka ai thotë vjen nga Allahu i Plotëfuqishëm dhe çfarëdo ai bën është në përputhje me Vullnetin dhe Dëshirën e Allahut. Mosbindja ndaj tij është mosbindje ndaj Allahut dhe kjo të shpie drejt shkatërrimit dhe rrënimit. Ndaj kur e pranon profetin, Është e detyrueshme të përulesh para udhëzimeve të tij dhe t’i pranosh ato pa asnjë ngurrim. Njeriu mund të mos jetë në gjëndje ta kuptoj plotësisht urtësinë dhe vlefshmërinë e këtij apo atij urhdërë, por fakti që urdhëri vjen nga profeti, është një garanci e sigurtë për vërtetësinë e tyre. Paaftësia për të kuptuar urdhërin, nuk është arsye për të thënë se ai ka të meta. Nga ana tjetër edhe vetë të kuptuarit nga njerëz të zakonshëm mund të jetë jo i plotë e me të meta. Një gjë është e qartë. Ai njëri që nuk dëshiron të ketë dijeni të plota për diçka të caktuar, nuk ka se si të kuptojë stërhollimet e saj. Një njeri i tillë do të quhej "i marrë" nëse do të refuzonte atë që thotë një specialist, duke u nisur vetëm nga fakti që ai nuk e kupton problemin. Për çdo çështje të rëdësishme kërkohet specialisti dhe kur kërkoni këshillat e tij, ato duhet t’i pranoni, sepse çdo njeri i zakonshëm nuk mund të jetë mjeshtër për të gjitha specialitetet e botës.

Mënyra më e mirë e një njeriu mesatarë është të bëj aq sa ka mundësi dhe për gjërat që nuk ka mundësi t’i bëjë, të përdorë gjithë zgjuarsinë dhe mprehtësinë e tij, për të gjetur njeriun që t’a drejtojë apo t’a ndihmojë atë. Nëse e gjen atë njeri dhe jeni të sigurtë se ai është më i miri dhe më i përshtatshmi, pranoni këshillat e tij dhe kini besim të plotë tek ai. Nuk duhet të përziheni në çdo moment dhe ti thoni "dale ta kuptoj unë njëherë pastj…". Kur merrni një avokat për një çështje ligjore, ju nuk përziheni në punën e tij, por ndiqni këshillat që ai ju jep. Gjithashtu, kur shkoni tek mjeku, ndiqni porositë dhe këshillat e tij, pa futur hundët në njohuritë e tij. Pikërisht kjo është sjellja më e mirë dhe më e përshtatshme në jetë. Juve ju nevojitet dituria e Allahut, doni të dini mënyrën e të jetuarit sipas Dëshirës së Tij, por ju nuk jeni në gjendje dhe nuk kini mjetet për t’i përfituar këto njohuri. Prandaj keni nevojë për udhërrëfyesin e vërtetë të Allahut. Por nëse ju gaboni në zgjedhjen e udhërrëfyesit atëhere ai do të ju qojë në rrugë të gabuar.

Besojmë se tani për të gjithë ështëe qartë se Rruga e Drejtë për njeriun është ajo që i’a ka përcjellë atij Vetë Allahu. Ai që nuk i beson profetit, ata që lenë menjëanë udhëzimet e tij dhe përpiqen ta çajnë rrugën vetë, ata do të shmangen nga Rruga e Drejtë dhe do të shkojnë drejt të gabuarës.

Në këtë çështje shumë njerëz bëjnë gabime të çuditshme! Nga njëra anë ata e pranojnë tërësinë dhe vërtetësinë e profetit, por ng ana tjetër, nuk e besojnë atë dhe nuk e ndjekin për çështjet e jetës së tyre. Njerëz të tillë janë jobesimtarë. Të mos ndjekësh profetin, pasi e ke paranuar atë si të vërtetë, kjo do të thotë të ndjekësh të pavërtetën me vetëdije.

Disa të tjerë thonë: "Nuk kemi nevojë për profet që të na udhëheqë,ne mund ta gjejmë vetë rrugën drejt së vërtetës." Edhe kjo është një pikëpamje shumë e gabuar. Nga gjeometria dihet se midis dy pikave mund të hiqet vetëm një rrugë e drejtë, të gjitha vijat e tjera do të jenë të përthyera ose nuk do të arrijnë në pikën e dëshiruar. E njëjta gjë ndodhë edhe me të vërtetën që në Islam quhet Rruga e Drejtë. Kjo rrugë nis nga njeriu dhe shkon tek Allahu. Kuptohet se kjo rrugë është vetëm një, të tjerat janë devijime që të çojnë nëdrejtime të gabuara. Kjo Rrugë e Drejtë është paraqitur ngaprofeti dhe përveçasaj nuk mund të ketë tjetër. Ai qe e injoronatë dhe kërkon rrugë të tjera bie viktim e përfytyrimeve të tij. Ai zgjedh një rrugë dhe kujton se është e drejtë, por shpejt e gjen veten të humbur në labirintin e krijuar nga fantazia e tij. Çfarë mund të mendoni për një njeri që ka humbur rrugën e tij dhe kur një njeri i mirë përpiqet t’i tregoj atij rrugën e drejtë, ai nuk pranon, por vazhdon në të panjohurën dhe përpiqet të arrijë objektivat që do, sipas mënyrës së tij? Në praninë e një udhëheqje të qartë të profetëve kjo është thjesht një "marrëzi". Nëse çdo kush do të përpiqej, ta niste nga e para për të zhvilluar një sistem udhëheqje hyjnire, kjo nuk do të ishte gjë tjetër, vetëm një humbje e madhe kohe dhe energjie.

Ky është një gabim i rëndomtë dhe mjafton një arsyetim i thjeshtë për të vënë në dukje të metat dhe dobësitë. Nëse mendoni seriozisht për këtë, do të vini re se një përso që refuzon t’i besojë këshillëssë njëriut të vërtetë, fiton një sjellje aq perverse, sa që largohet nga perspektiva e të vërtetës. Ai bëhet viktimë e kokëfortësisë,arrogancës dhe paragjykimeve të tij. Shpesh mohimi i së vërtetës nga ana e tij është pasojë e arrogancës dhe dëshirës së verbër për të shmangur ndryshimet. Kjo mundësi të jetë rrjellojë e dëshirës kokëfortë për t’ju bashkuar udhës së stërgjyshëve ose skllavërisë ndaj dëshirave të ulta, plotësimi i të cilave bëhet i pamundur kur iu bindesh mësimeve të profetëve. Nëse një njeri është përfshirë në një shtjellim të tillë, udha drejt të drejtës është më e afërt për të. Sikurse një ziliqar, ai nuk mund t’i shohë gjërat në dritën e realitetit. Një njeri i tillë nuk mund të gjeje asnjë rrugë drejt shpëtimit. Por nëse ai është i sinqertë dhe e do të vërtetën, nëse nuk është skllav i ndonjërit prej kushteve të mësipërme, rruga drejt të vërtetës shtrihet para tij. Nuk ka asnjë arsye që ta refuzojë të besojë profetin dhe të ndjekë atë. Ai gjen në mësimet e profetit jehonën e shpirtit të tij dhe duke zbuluar profetin, zbulon vetveten.

Mbi të gjitha,profeti i vërtetë vjen nga Allahu. Ai ia dërgon atë njerëzimit për t’u përcjellë Mesazhin e Tij. Është urdhëri i Tij që njerëzit të besojnë dhe të ndjekin profetin e tij. Ai që mohon dhe refuzon autoritetin e të dërguarit të Sovranit, cënon autoritetin e vet Sovranit. Allahu është Zoti i Universit, Sovrani i Vërtetë, Mbreti i Mbretërve, prandaj është detyrë e çdo njeriut të njohë autoritetin e profetëve, të të dërguarve të Tij.

Muamedi a.s

Jusuf el Kardavi

Ebu Shejma

Hadithe

Dijetaret Musliman

Kuorizitete

Tema te Ndryshme

Civilizim

Gjeografi Islame