Home

Poezi

Photo Gallery

Contact me

Islam

Krishterizem

Histori

Shkence

Libra

                                       Islami fe e Paqes
                                       Jusuf el Kardavi

                                     - Ne jemi të parët që e përshëndesin paqen

- Kur`ani famëlartë e cilëson Islamin me paqe

- Islami me doktrinat e tij (besimin) ngriti paqen individuale

- Islami, fe e natyrës njerëzore

- Besimtari jeton nën përkujdesin e All-llahut

- Me të vërtetë besimtarët janë vëllezër

- Çdo gjë që është në gjithësi i është nënshtruar njeriut

- Paqeja fillon nga ndërgjegja e njeriut

Ne jemi të parët që e përshëndesin paqen

Vëllezër musliman!

Kombet e Bashkuara këtë vit e shpallën vit të “Kulturës së paqes”, se njerëzit duhet të jetojnë mes vete me kulturë të paqes, në vend se të përdorin kulturën e luftës. Pa dyshim se ne jemi të parët të cilët mirëpresim një paqe të tillë, nëse ajo është paqe e vërtetë, paqe e drejtë ku çdo njërit i jipet ajo që e meriton, ku zullumçarit i pengohet zullumi, ndërsa të uzurpuarit i kthehet e uzurpuara.

Islami është fe e paqes së vërtetë, e assesi paqes së trilluar; ajo nuk është fe e paqes, nga e cila njerëzit bëhen qesharak, nuk është fe e paqes e cila vjedhësit i jep atë që ka vjedhur. Paqen e vërtetë drejt muslimanëve e përkrahim me përkrahje të plotë. Është e vërtetë se ata na akuzojnë se ne muslimanët jemi popull apo ummet i luftës, se Islami është përhapur me shpatë dhe se ummeti islam nuk njeh asgjë tjetër pos shpatës. Kjo pa dyshim paraqet trillim dhe shpifje për ummetin islam dhe trillim për fenë e shenjtë - Islamin, sepse shpata nuk hap dot zemrën e as mendjen; ajo ndoshta çliron dhe uzurpon tokën, mirëpo asnjëherë nuk do të hap mendjet dhe zemrat për të besuar… Nuk është shpata ajo e cila bën një gjë të tillë.

Islami qysh prej ditës së parë e nxorri shpatën nga këllëfi, edhe atë vetëm kur përballë kishte armikun i cili e luftoi atë po me shpatë dhe ashpërsi.

Islami e nxorri shpatën për vetëmbrojtje, për mbrojtjen e shenjtërive të tij dhe thirrjes, ndaj së cilës qëndruan përballë armiqtë, duke u orvatur që ta pengojnë.

Muslimanët e Mekes trembëdhjetë vite të plota qëndruan nën thundrën e ashpërsisë së dënimeve dhe fatkeqësive, duke thithë idhtësinë e mjerimit dhe dhembjes, duke u munduar nga çdo anë. Ata, të rrahur, të plagosur dhe me eshtra të thyer vinin te i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem dhe i thonin: “O i Dërguari i All-llahut, na lejo që të marrim armët e ta mbrojmë veten tonë“, kurse ai u thoshte: “Mosni (ndaleni veten tuaj nga armët - mos ngritni duart e juaja ndaj tyre), mos bëni një gjë të tillë dhe faleni namazin.”

Kështu, derisa nuk lejoi All-llahu i madhëruar që muslimanët të jenë të lirë për ta mbrojtur vetveten dhe derisa atyre nuk iu lejua lufta, kur All-llahu i madhëruar zbriti: “Atyre që po sulmohen me luftë, u është dhënë leje të luftojnë, për shkak se u është bërë e padrejtë, e All-llahu ka fuqi për t`u ndihmuar atyre (muslimanëve). ( U lejuan të luftojnë) Ata, të cilët vetëm pse thanë: ‘All-llahu është Zoti ynë!’ u dëbuan prej shtëpive të tyre pa kurrëfarë të drejte…”

Muslimanët janë ata të cilët u persekutuan dhe përjetuan mundime e padrejtësi, të cilët u dëbuan prej shtëpive të tyre dhe pasurisë pa kurrëfarë faji dhe mëkati të bërë, pos që thanë: “All-llahu është Zoti ynë!”

Krimi i tyre ishte deklarimi i Njësimit (tevhidit) të All-llahut dhe mënjanimi dhe rrefuzimi i putave dhe zotërave të trilluar të cilët nuk posedojnë fuqi për të sjellur dëm ose dobi dhe të cilët as që japin jetë e as që sjellin vdekjen.

Mëkati i muslimanëve qe: “… vetëm pse thanë: “All-llahu është Zoti ynë!”

Kur`ani famëlartë e cilëson Islamin me paqe

All-llahu i lartësuar në Kur’anin famëlartë thotë: “O ju që besuat, hyni në Islamin (paqen) të tërësishëm, e mos ndiqni rrugën e djallit, sepse ai është armik i juaj i hapët.”

Islami në ajetin përkatës komentohet me “Paqe” - e cila e kaplon tërë gjithësinë. Kur`ani famëlartë e krahason Islamin me paqe, sepse ai paraqet paqe për njeriun… paqe për vetë atë dhe shtëpinë e tij, paqe për shoqërinë dhe për të gjithë atë që e rrethon.

Nga emrat e bukur të All-llahut fuqiplotë është edhe emri “Es-Selam” (Paqëdhënësi - Shpëtimtari). All-llahu i madhëruar thotë: “Ai është All-llahu që nuk ka zot tjetër përveç Tij, Sundues i përgjithshëm, i pastër (prej të metave që i mvishen), Shpëtimtarë ( që i shpëton njerëzit nga ndëshkimi i padrejtë duke i sjellë në paqe).”

Në mesin e muslimanëve është i përhapur emri Abdu-Selam (robi i Shpëtimtarit). All-llahu është i vetmi Shpëtimtarë dhe paqedhënës. Gjthashtu edhe Xhenneti është selam (shpëtim) dhe quhet

“Daru-s- Selam” (vendi i shpëtimit - paqes).

Përshëndetja e besimtarit në këtë dhe në botën tjetër është selami (shpëtimi); kur besimtari e takon vëllaun e vet besimtar, i thotë: “Es-selamu alejkum - shpëtimi i All-llahut qoftë mbi ty”, ndërsa ai ia kthen: “Ve alejkumu-s-selam ve rahmetull-llahi ve berekatuhu - edhe mbi ty qoftë shpëtimi, mëshira e All-llahut dhe begatia e Tij.”

Ndërsa në botën tjetër: “Ditën që e takojnë Atë (Zotin), përshëndetja e tyre është Selam (paqe) dhe për ta ka përgatitur shpërblim të mirë.”

Muslimanët gjatë luftës janë të përgatitur që të pranojnë dhe t`i përgjigjen thirrjes për paqe, me kusht që ajo të jetë me vend: “E në qoftë se ata anojnë për paqe, atëherë edhe ti ano kah ajo, dhe mbështetu në All-llahun, se me të vërtetë Ai është i gjithdijshëm dhe dëgjues.”

Islami është fe e paqes dhe shpëtimit, dhe ai gjithmonë fillon me shpëtim dhe paqe, por së pari fillon nga vetë shpirti i njeriut besimtarë.

Nëse dëshiron që të formosh dhe ngritish paqen dhe shpëtimin, atëherë fillo nga vetë individi, nga shtylla e parë, nga fryti i parë. Ngrite paqen dhe shpëtimin në vetë shpirtin e njeriut dhe ndërgjegjen e tij, në qenien e tij të brendshme dhe të fshehur, kështu që ai të mos hasë në kontrast mes vetes dhe shpirtit të tij; mundohu që ta shuajsh zjarrin e luftës së tillë, mundohu të formosh paqen e brendshme shpirtërore në shpirtin e çdo besimtari.

Islami me doktrinat e tij (besimin) e ngriti paqen individuale

Doktrina e parë e Islamit, përmes së cilës ai e ngriti paqen individuale, është besimi në All-llahun e lartëmadhëruar - të besuarit në Njëshmërinë e Tij dhe se Ai është Krijuesi dhe Zoti i të gjithëve, se Ai është rregulluesi i çdo çështjeje në krijesë, dhe se vetëm Ai posedon përsosmëritë e larta dhe emrat e bukur: “All-llahut i takojnë emrat e bukur, andaj me to luteni Atij.” Ai është i Gjithdijshëm, i Urtë, Mëshirues e Mëshirëbërës, është Bujar e i Mirë, Furnizues, është Sundues i përgjithshëm, pa të meta dhe Shpëtimtarë. Emrat e Tij të bukur bëjnë që në ndërgjegjen e njeriut besimtar të jetë e ngritur dhe formuar paqeja.

Besimtari, këtë qetësinë dhe paqe e has thellë në natyrën e vet, sepse çdo njeri lind në natyrën e njohjes së All-llahut fuqiplotë, në natyrën e besimit në All-llahun dhe Njëshmërinë e Tij, natyrë e All-llahut (fenë) në të cilën Ai i krijoi njerëzit: “Përqëndro vetveten tënde sinqerisht në fenë, i larguar prej çdo të kote, (e ajo fé) feja e All-llahut në të cilën i krijoi njerëzit, s'ka ndryshim (mos ndryshoni) të asaj natyrshmërie të krijuar nga All-llahu, ajo është feja e drejtë por shumica e njerëzve nuk e dinë.”

Islami - fe e natyrës njerëzore

Njeriu në asnjë moment nuk mund të qëndrojë i mënjanuar nga imani, sepse po të jetë i mënjanuar nga besimi në All-llahun, ai me siguri do të kishte hulumtuar për ndonjë besim tjetër, e nëse mënjanohet nga Zoti i vërtetë, atëherë do të kishte hulumtuar për zotëra tjerë të cilët do t`i kishte adhuruar.

Mu për këtë edhe shohim se shumica e ateistëve janë politeistë, njerëz të cilët besojnë në shumë zotëra. Ateizmi nuk është në përputhshmëri me natyrën e njeriut, sepse natyra e pastër e njeriut nënkupton besimin, ndërkaq ateizmi paraqet dalje nga kjo natyrë.

Thirrja e Pejgamberëve të All-llahut ishte thirrje kundër shirkut (politeizmit). Çdo Pejgamber thirrjen e tij të parë e pati: “O populli im, besonie All-llahun (Një), nuk keni zot tjetër pos Tij.”

Të menduarit e njeriut nuk ishte shkaktarë për mosbesimin e All-llahut, por mashtrimi (fitneja) i popujve ishte ajo që bëri që ata t’i përshkruajnë shok All-llahut.

Ata të cilët mohojnë ekzistimin e All-llahut, polemizojnë pa të drejtë, janë dyshues të fakteve, dhe mu për këtë themi: Imani i plotë e ngopë natyrën e cila gjithmonë kërkon njohjen e All-llahut, i Cili e rregullon gjithësinë dhe kujdeset për të. Me këtë besimtari bëhet i qetë, i pushuar kur ai udhëzohet në natyrën e tij të pastër, në besimin në All-llahun; ai nuk e mohon dot natyrën e tillë, dhe me këtë ai është i gatshëm të përgjigjet në pyetjet e lashta të cilat e hutuan njeriun qysh prej kur kishte filluar të mendojë: Prej nga? Kah? Pse?

Prej nga kam ardhur unë dhe prej nga ka ardhur kjo gjithësi që më rrethon?

Kush është Ai që e solli këtë gjithësi, dhe atë që është lartë dhe poshtë saj?

Prej nga vijmë dhe kah do të shkojmë?

Pas kësaj jete përplot të mira dhe të këqija, pas këtyre gjërave të ëmbla dhe të idhëta, pas veprave të mira dhe të këqija, pas pasurisë dhe varfërisë, pas paqes dhe luftës, a thua ku do të shkojmë pas tërë kësaj?

Do të vdesim… Por, a thua vdekja është fundi i udhëtimit apo fillim i një udhëtimi tjetër, dhe vallë jemi krijuar vetëm për ca ditë e që pastaj të shndërrohemi në tokë… A thua vetëm kaq është rrëfimi për jetën?!

Apo pas jetës së kësaj bote ekziston ndonjë jetë tjetër, në të cilën njeriu do të jetë i përhershëm me veprat e tija?

Ateistët jetën e kësaj bote e menduan të shkurtër. Sipas tyre, me vdekjen e njeriut përfundon edhe rrëfimi i tij: “Ata edhe thanë: ‘Nuk ka tjetër, vetëm se kjo jetë jona në këtë botë, po vdesim dhe po lindemi dhe asgjë nuk na shkatërron tjetër pos kohës’. Ata për këtë nuk dinë asgjë, ata vetëm fantazojnë.”

Ndërsa besimtarët besuan se vdekja nuk është gjë tjetër, pos udhëtim në një jetë të re, transferim nga një vend i përkohshëm në një vend të përhershëm.

Edhe Omer bin Abdu-l-Azizi radijall-llahu anhu njëherë kishte thenë: “Ju jeni të krijuar për përhershmërinë (për jetën e ahiretit), ndërsa me vdekjen ju vetëm transferoheni nga një vend në një vend tjetër.”

Andaj besimtari nuk jeton për këtë jetë të shkurtë, ai jeton për jetën e përhershmërisë; sa do që ai të jetojë, jeta e tij nuk është për këtë kohë të shkurtë, e as veprat e tija nuk janë për këto ditë të numëruara. Ai beson thellë se për veprën e tij do të shpërblehet me fruta të mira në jetën e ahiretit, në vendbanimin dhe vendqëndrimin e përhershëm.

Besimtari jeton nën përkujdesin e All-llahut

Besimtari nuk jeton i vetëm ( i lënur në pakujdes); ai jeton nën përkujdesin e Zotit të vet, ai e ndjen përkujdesin e lartë, gjë kjo e cila bën që ai të ndihet i sigurtë kudo që të jetë… Në Lindje ose Perendim, në të djathtë ose në të majtë, në Jug apo Veri. Kudo që të jetë, All-llahu është me të: “Të All-llahut janë edhe (anët nga) lindja edhe nga perëndimi, dhe kahdo që të ktheheni, aty është anë e All-llahut. Vërtetë, All-llahu është i gjerë (në bujari) e i dijshëm.”

“A nuk e di ti (o dëgjues) se All-llahu di çka ka në qiej dhe çka në tokë?! Nuk bëhet bisedë e fshehtë mes tre vetave e të mos jetë Ai i katërti; e as mes pesë vetave e të mos jetë Ai i gjashti, e as mes më pak vetave dhe as mes më shumë vetave, e të mos jetë Ai me ta, kudo që të jenë. Pastaj, në Ditën e Kijametit i njofton ata me atë që kanë punuar. All-llahu ka përshirë çdo send në dijen e vet.”

“E Ai është me ju, kudo që të jeni.”

Me përkujdesin e tillë ndihet afërsia dhe shoqërimi me Të… Të shoqëruarit dhe përkujdesje e ndihmës dhe përmbajtjes, gjë e cila bën që besimtari të përfiton fuqi mbi fuqi dhe ta rritë qetësinë e tij mbi qetësi, dhe sa do që ndodhitë dhe fatkeqësitë e kësaj bote të shkaktojnë dhembje te ai, përkujdesi dhe afërsia e All-llahut bëjnë që ai të mos jetë i dëshpëruar dhe të ndihet i qetë dhe i lumtur.

Shiko qëndrimin e Pejgamberit të All-llahut, Musaut alehis-selam, kur atij i erdhi faraoni duke e ndjekë me ushtrinë e vet, deri sa nuk i arritën dhe për pak sa nuk i kishin kapur, kur shokët e Musaut alejhis-selam kur e panë se deti ishte para tyre ndërsa armiku pas tyre, thanë: “Dhe kur u panë dy grupet, shokët e Musait thanë: “Me siguri na zunë.” Ai tha: “Kurrsesi, me mua është Zoti im, Ai do të më udhëzojë.”

Në momentin kur shokët e tij thanë: “Me siguri na zunë”, Musai alejhis-selam tha: “Kurrsesi, me mua është Zoti im, Ai do të më udhëzojë.” Kursesi nuk ndodhë që faraoni dhe ushtria e tij të na zënë, sepse: “Me mua është Zoti im…”, dhe Ai do të më udhëzojë në zgjidhje.

Këtë porosi të lartë Musai alejhis-selam e kishte kuptuar, qysh kur e dërgoi All-llahu atë dhe Harunin te faraoni: “Shkoni që të dy te faraoni, se ai vërtet e ka tepruar.”

“Dhe tha: “Mos u frikësoni se Unë (me ndihmën Time) jam me ju, dëgjoj dhe shoh.”

All-llahu e udhëzoi atë dhe i tha: “Ndërsa Ne Musait i thamë: “Me shkopin tënd bjeri detit”. Deti u nda dhe çdo pjesë u bë si kodër e madhe.”

Musai shpëtoi, ndërsa faraoni mbeti i fundosur.

Njësoj ndodhi edhe me Muhammedin sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem në çastin kur ai ishte futur në shpellë, pasi që All-llahu i kishte lejuar shpërnguljen për në Medine, edhe atë së bashku me shokun e tij të afërt, Ebu Bekrin r.a. Kur ata dy hynë në shpellë dhe u fshehen nga Mekasit, të cilët kishin dalur për t`i kërkuar, Ebu Bekri radijall-llahu anhu i frikësuar dhe i brengosur tha: “O i Dërguari i All-llahut, sikur ndonjëri prej tyre të shikon nën këmbët e tija (po të ulë shikimin e tij) me siguri se do të na sheh.” Ndërsa i Dërguari i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, me iman të thellë dhe bindje të besimtarit të fortë, i tha: “O Ebu Bekr, ç`mendon ti për dy vetë, i treti i të cilëve është All-llahu! Mos u brengos, se All-llahu është me ne.”

All-llahu i madhëruar e zbriti qetësinë në të, dhe e përforcoi atë me ushtri të cilën ata nuk e kishin pare. Kjo qetësi ishte “Qetësia e shpirtit “, gjë që paraqet fryt prej fryteve të imanit, fryt prej fryteve të ndjenjës se All-llahu është gjithmonë me ty: “I treti i tyre është All-llahu”, andaj, “Mos u brengos, se All-llahu është me ne.”

Me të vërtetë All-llahu ishte me ta dhe i përforcoi ata me ushtri të cilën ata nuk e kishin parë.

Me të vërtetë besimtarët janë vëllezër

Besimtari ndjen thellë përkujdesin e afërt të All-llahut të madhëruar, andaj edhe nuk brengoset dhe nuk pikëllohet kur të tjerët brengosen dhe pikëllohen; ai nuk hidhërohet kur të tjerët përjetojnë hidhërime të ndryshme, dhe nuk i humbë shpresat kur të tjerët i humbin ato. Jo! Ai beson thellë se All-llahu është gjithmonë me të, kurse asnjëherë nuk humbë ai me të cilin është All-llahu i madhëruar, Zoti i qiejve e i Tokës, Ai i cili posedon ushtritë e qiejve e të Tokës: “Askush nuk e di ushtrinë e All-llahut, pos Tij.”

Besimtari ndjen thellë përkujdesin e afërt të All-llahut, e ndjen edhe përkujdesin e afërt dhe prezencën e të Dërguarve të All-llahut, të sinqertëve, besnikëve, dëshmorëve (shehidëve) dhe të mirëve; ai nuk jeton i vetëm, por jeton në një karvan të gjatë historik, historia e të cilit nuk është histori e njeriut apo individit, e as që është histori e shoqërisë apo ummetit; ajo është histori e besimit (imanit), prej se janë dërguar të Dërguar, përgëzues dhe tërheqës të vërejtjes, e deri në fundin e kësaj bote, në ditën kur All-llahu do të trashëgojë Tokën e qiejt; kjo është histori e gjatë dhe përfshirëse, me rrënjë të thella dhe të shtrira kudo, ajo jeton me besimtarët kudo që ata të jenë, me të Dërguarit e All-llahut të madhëruar; ajo jetoi me Ibrahimin alejhis-selam në momentin kur ai po hudhej në zjarr, e All-llahu tha: “O zjarr, bëhu i ftohët dhe shpëtim për Ibrahimin”; ajo jetoi me Musain alejhis-selam dhe me Jusufin alejhis-selam, dhe me të gjithë të Dërguarit tjerë të All-llahut; ajo jetoi edhe me të Dërguarin e fundit, Muhammedin sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, me familjen e tij, me shokët e tij të pastër; ajo jeton në shoqëri të të gjithëve.

Një amerikan, që kishte pranuar Islamin dhe kishte dëshmuar se: “Nuk ka zot tjetër përveç All-llahut, dhe se Muhammedi është i dërguar i All-llahut”, e pyeta: “Çka përfitove nga Islami?”, kurse ai mu përgjigj: “Përfitova udhëzimin (hidajetin).” I thashë: “Sa udhëzimin e mirë që ke përfituar, por njëkohësisht ke përfituar edhe më shumë se një miliard vëllezër muslimanë në tërë botën; ata të gjithë janë vëllezërit tu; ata të duan ty dhe ta duan të mirën tënde, ata luten për ty; të gjithë këta vëllezër, të cilët ti i njeh apo nuk i njeh, janë shoqëruesit tu dhe ti je shoqëruesi i tyre, shoqërues shpirtëror; ata nuk janë me ty fizikisht, por janë me ty me lutjen që bëjnë: “O Zot, na fal neve dhe vëllezërve tanë të cilët ishin besimtarë para nesh.”

Ne lutemi për ata që ishin para nesh, dhe lutemi edhe për ata që janë gjallë: “O All-llahu ynë, fali muslimanët dhe muslimanet, besimtarët dhe besimtaret, ata të cilët janë të gjallë, edhe ata që prej tyre kanë vdekur.”

Lutja e tillë paraqet fuqi shpirtërore, përfitim jo i thjeshtë e as i lehtë; kjo do të thotë të jetosh në shoqërinë dhe prezencën e qindra miliona njerëzve (vëllezërve të tu muslimanë).

Çdo gjë që është në gjithësi i është nënshtruar njeriut

Besimtari gjithashtu jeton edhe në prezencën dhe shoqërinë e ekzistencës në përgjithësi; ai ndjen kënaqësi të veçantë në afërsinë e saj, qoftë asaj që është lartë ose poshtë; çdo gjë në gjithësi e bën atë të ndihet i kënaqur.

All-llahu fuqiplotë për të e nënshtroi gjithësinë, qiejt e tokën, diellin, hënën, yjet, natën, ditën dhe detrat e tërë: “Dhe nëse përpiqeni të numëroni begatinë e All-llahut, nuk do të keni mundësi të përkufizoni atë.”

E tërë gjithësia është me besimtarin musliman, dhe edhe ajo i përulet vetëm All-llahut të madhëruar, ashtu siç përulesh edhe ti: “All-llahut i bëjnë sexhde çdo gjë që është në qiej e në tokë.”

Ajo e lavdëron dhe madhëron All-llahun, ashtu siç e madhëron dhe lavdëron edhe ti: “Lartmadhëri të merituar i shprehin Atij shtatë qiejt e toka dhe çka ka në to, e nuk ka asnjë send që nuk e madhëron (nuk i bënë tesbihë), duke i shprehur falënderim Atij, por ju nuk kuptoni atë madhërim të tyre (pse nuk është në gjuhën e tuaj). Ai është i butë dhe fal shumë.”

Gjithësia, pra, bie në sexhde dhe shpreh lavdërim e falënderim për All-llahun, andaj ajo është për ty dhe me ty, e assesi kundër teje… Ajo nuk është armiku yt.

Dijetarët e Perendimit e shprehin mendimin se, ata janë të cilët me fuqinë e tyre e kanë nënshtruar natyrën dhe e mundën atë, dhe kinse njeriu përmes diturisë moderne arriti të nënshtron dhe përfiton natyrën. Islami një gjë të tillë nuk e konsideron të saktë, sepse natyra nuk paraqet armik për njeriun në mënyrë që të meriton të mposhtet ose përfitohet; natyra është prej krijesave të All-llahut të madhëruar, dhe ajo i është nënshtruar njeriut me urdhërin e Krijuesit të saj.

Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, një lidhje të tillë dashurie mes njeriut dhe asaj që e rrethon (natyrës), e shprehi në luftën e Uhudit, në momentin kur iu drejtua shokëve të vet dhe u tha: “Kjo është kodra e cila na do dhe e duam.”

Edhe pse muslimanët në këtë kodër përjetuan disfatë në luftë, kjo nuk shkaktoi aspak ndjenjë neverie ndaj saj, dhe ajo mbeti kodër “e cila na do dhe e duam.”

Kjo është çështja e besimtarit që beson All-llahun e madhëruar. Të gjitha krijesat që janë në gjithësi janë në prezencë dhe afërsi të besimtarëve, bile edhe melekët, të cilët janë pjesë e ushtrisë së All-llahut, e që janë të shpërndarë kudo në gjithësi, lartë e poshtë, në tokë e në qiej. All-llahu i madhëruar i nënshtroi melekët që të luten për besimtarët dhe të kërkojnë falje për ta. Për këtë ushtri të madhe, të cilën askush nuk e përkufizon përveç All-llahut, All-llahu i madhëruar thotë: “Ndërsa ata (melekët) që e bartin Arshin dhe ata që janë përreth tij, lartësojnë me falënderim Zotin e tyre, i besojnë Atij dhe i luten Atij t'i falë ata që besuan (duke thënë): “Zoti ynë, Ti me mëshirën dhe me diturinë Tënde ke përfshirë çdo send, andaj falu atyre që u penduan dhe ndoqën rrugën tënde, e edhe ruaj ata nga dënimi i Xhehennemit!”

Ata i luten Atij që t`i falë ata që besuan… Melekët luten për ata që besuan dhe për ta kërkojnë falje nga All-llahu i madhëruar: “Ndërsa ata (melekët) që e bartin Arshin dhe ata që janë përreth tij, lartësojnë me falënderim Zotin e tyre, i besojnë Atij dhe i luten Atij t'i falë ata që besuan (duke thënë): “Zoti ynë, Ti me mëshirën dhe me diturinë Tënde ke përfshirë çdo send, andaj falu atyre që u penduan dhe ndoqën rrugën tënde, e edhe ruaj ata nga dënimi i Xhehennemit!”

“Zoti ynë, futi në xhennete të Adnit, të cilat ua ke premtuar, ata edhe kush ishte i mirë, prej etërve të tyre, grave të tyre dhe pasardhësve të tyre. Vërtet, Ti je Ngadhnjyesi, i Urti. Dhe i mbron ata prej të këqijave, pse atë që Ti e mbron atë ditë prej të këqiave, Ti e ke mëshiruar atë, e ai është shpëtimi i madh.”

Melekët janë të preokupuar me lutje për besimtarët. A thua ka diç që është më e mirë se kjo, për besimtarin i cili jeton me kuptimet dhe ndjenjat e tilla në qiellin e mbushur përplot ëmbëlsi e respekt, në qiellin e Zotit të madhëruar, të Cilin nuk e njohin ateistët, skeptikët dhe mohuesit.

Paqeja (shpëtimi) fillon nga ndërgjegja e njeriut

Besimtari është i shpëtuar nga vuajtjet e hutisë dhe xhehennemi i skepticizmit të cilën e përjetojnë ata që nuk janë të kënaqur me All-llahun për Zot të tyre, dhe që nuk janë të kënaqur që Islami të jetë feja e tyre dhe Muhammedi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem të jetë i dërguar i tyre.

Besimtari është gjithmonë i qetë dhe i sigurtë; ai e din qëllimin e vet dhe rrugën që ka zgjedhur: qëllimi i tij është kënaqësia e All-llahut të madhëruar, ndërkaq rruga e tij është drejtimi të cilin e trasoi vetë Muhammedi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem përmes asaj që iu shpall nga Zoti i tij, rruga e vërtetë dhe e drejtë (siratu mustekim), përmes së cilës besimtari i lutet Zotit të vet për çdo ditë: “Udhëzona për në rrugën e drejtë.”

Besimtari, me njohjen e rrugës dhe qëllimit ndihet i qetë dhe i pushuar, i pushuar nga dyshimi dhe i i qetë nga hutia.

Poeti Mehxheri, në poezinë e vet të cilën e quajti “Talasim” (Shkrimi sekret), thotë:

Kam ardhë, nuk e di prej nga, por unë erdha

Para meje shikova rrugën dhe fillova të eci

Do të vazhdojë të eci, desha apo nuk desha

Si erdha dhe si shikova rrugën time, nuk e di

Ai nuk e di se prej nga ka ardhë, nuk e di se përse erdhi, e as që e di se kah do të shkojë. Ai jeton në vuajtjet e dyshimit, vuajtje nga e cila besimtari musliman është i shpëtuar që ditën kur qëndroi pranë pragut të imanit, kur me këtë e ndriçoi rrugën e vet dhe u udhëzua në rrugën e drejtë, dhe vazhdoi në të duke qenë i kënaqur me All-llahun.

Me këtë besimtari jeton në shpëtim, në shpëtimin e vërtetë.

Besimi i vërtetë nuk ngritet në trillime, bestytni dhe të pavërteta; ai nuk mënjanon mendjen dhe të logjikuarit, por ngritet në themelet e logjikës së shëndoshë dhe ndërgjegjes. Vahji nuk është kundër logjikës. Jo. Ne konsiderojmë se transmetimet e vërteta hyjnore ngriten mbi parimet e logjikës, sepse përmes të logjikuarit kemi mundësi të njohim All-llahun, përmes të logjikuarit kemi mundësi të njohim besnikërinë e Muhammedit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem; te ne nuk ekziston kontrast mes logjikës dhe transmetimeve hyjnore. Mu për këtë ne vazhdojmë të ecim në rrugën e drejtë, të kapur fortë për litarin dhe lidhjen më të fortë e cila nuk ka këputje, duke besuar se ne jemi në të drejtën e qartë, siç i thotë All-llahu i lartëmadhëruar pejgamberit të Tij, Muhammedit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem: “Dhe mbështetu në All-llahun, se ti me të vërtetë je në rrugë të qartë (drejtë).”

“Dhe kapu fortë për atë që ne të kemi shpallur ty. Me të vërtetë ti je në rrugë të drejtë.”

Pa dyshim se ne jemi në rrugë të drejtë, jemi në sirati mustekim, dhe për këtë falënderimi i takon vetëm All-llahut, Zotit të botëve.

Muamedi a.s

Jusuf el Kardavi

Ebu Shejma

Hadithe

Dijetaret Musliman

Kuorizitete

Tema te Ndryshme

Civilizim

Gjeografi Islame