Home

Poezi

Photo Gallery

Contact me

Islam

Krishterizem

Histori

Shkence

Libra

Shiu

Nurullah Genç


Në emër të Krijuesit i zbriti dritë njerëzimit

E ndriti natën si pasqyrë nga mal i Sibirit

Një shi faqen e dheut lau nga ndyrësia

Ngadhnjim i bekuar prej buzëve të ebabilit

Nga luginat e mëshirës u derdh jeta e dashuria

Me barrën më të bukur ish mbarsur gjithësia



Shekuj të tërë gëlltita qelbësirë e ujë e të ndejtë

Me hidhërim prej pelikani ngopa grykën në batak e kënetë

Ah, shi, të isha edhe unë një gur i thatë që ty të pret!



Malli yt një çast si flakë e zjarr mbi mua ra

M’u shkatërruan ëndrra bote, syve rrënimi më ra

M’u zbukurua zemra me lule e petale amëshimi

Në shpirtin e shkatërruar një kohë e botë e re më ra



Nga rrobë e bardhë, e vjetër, i rrjedh profetit gjak.

Kupë e qiellit flatron krahë të mëndafshtë

Tek ëndërron të prekë dritëhënën e të dashurit, të mirit

Tronditet Ebu Kubejsi nën thirrjet e të përzënit

E nëna e shtëpive, më e shenjta shtëpi ngre flamur të
gjelbër

Kish mbetur toka e braktisur, e vetmuar, e thatë



M’u konsumua koha hap pas hapi këmbëve

M’u thur si rrjetë e netët m’i robëroi ëndërr e keqe.

Ah, të isha edhe unë një zog në shkretëtirë, djegur nga
malli yt!



Shi, pa ty e mbuluan hithrat çdo shend e gëzim

Në vatër vend zu hasmëria, u bënë të huaja miqësitë

U thurën humbjet hap pas hapi historisë

E ranë në çdo faqe të saj me mijëra kurbanë fatzinj



Një letër e zgjedhur që prej përtej epokash

Mbërrin mëngjesin e argjendtë të pritjes

U përhap më i madhi sihariq, pas të hënës

Preku bardhësia terrin e natës

Shpirtrat, buzëçarë gjer tash e tharë etjes

Gëzimthellë si në përshtpirtje mbetën, dashururar pas
heshtjes



Ditët e vetmisë ia numërova një kalendari të pashpresë

Një poshtërim përjetova të paparë kurrë, për besë

Ah, të isha edhe unë një copëz rrobë prekur nga ti!



Pa ty sa e sa shpirtëra të bukur rrugëve u rrëzuan

Nga kraharorët e plagosur një nga një shpresat, pa shpirt,
u rrëzuan

Shi, e humbëm më të madhin, më të vyerin thesar

Së fundi nga duartë tona u rrëzuan perla, margaritarë



Engjëjt rradhë rradhë buzëqeshin lartësisë

Zogj me enë të argjendta në sqepa të smeraldtë

Dëgjojnë nga Hiraja meloditë e lumturisë

Në një aromë kryengritjeje lëkunden tatëpjetat

Një foshnjë zgjat drejt sexhdes duartë

Copë copë, zjarre ëndrrat e tiranit, shahut mizor



Ah, të të kisha qëndruar pranë sa një hije!

Të ta sodisja dritën e syve, buzëqeshjen në përjetësi!

Ah, të isha edhe unë një vështrim i mbërthyer tek ti!



U zverdh gjethe e gjelbër, u këput dega e fidani ra

Sarajet i mbetën qyqes, bilbilit zëndani i ra

Shaminë e motrës e shpuan mushkonjat vrastare

Mbeti varur pavarësia, mbuloi dhenë padituria



Të kisha rrjedhur unë damarëve të Saveut

Ia bëja tabllonë e çdo kulle në rrënim

Rrugëve të mistershme për në dashuri të pafund

Si një shkëndi prej teje, pishtar ndezur flakë

Ta krihja cullufen e djerësirë

Pasi, me gaz, anë e kënd ta shpërndaja hirin
dhjetëshekullor!



Nganjëherë pas vetes dashururar jam, i çmendur si furtunë

Si gjethe e tharë, e zverdhur mbetem nganjëherë përballë
furtunës

Por, ah, të isha edhe unë një kokë e prerë për ty!



Në tërmet të mungesës tënde vdiq hanxhiu e hani ra

Të shtypurit kasolle, syrgjyn; mizorit botë e tërë i ra

Atyre me ty dashuruar, atyre me zemër tek ti

Në një terr vuajtjesh një provë e rëndë e tmerr u ra



T’i merrja erë në shkretëtirë gjurmës tënde

E era, tek uturon mbi rërë, të ma thurte qefinin

Ta laja me ty korridorin e dhimbjeve

Fatit s’do t’i isha qarë e veten s’do ta kisha vrarë

Një shkëmb, mbi të cilin si kristal ke pikuar

Një farëz hurme do ta doja më shumë se botën mbarë



Në heshtje m’u shndërrua thirrja ime rrugëve

Ma gërreu pavendosmëria krenarinë pak nga pak

Ah, të isha edhe unë një lot i rënë nga sytë e Bahirasë!



Në më të bardhën pikë të hartës gjaku ra

U thye shpatë e drejtësisë, mburoja ra

Të shtypurit po dënohen, mizorët po gjykojnë tashmë

Themelve të drejtësisë llahtar e llavë e vullkantë ra



Nga ndarja jote po digjen në shkretëtirë grimcat e rërës

Mes gazelash dashuria jote zjarr

Mbushi mirësia e bereqeti yt shtëpi e vatra

Pa ty jeta në kurriz të tokës si kanser

Nën çadrën e reve ecën

Pa ty helm kish qenë pesha e më të ëmblit fllad



T’i pyesja mirazhet për misterin e deveve

Do t’më shkriheshin në kokë të ngrirat mendime

Ah, të isha edhe unë një pëlhurë e përkëdhelur nga ti!



Nga degët ku pa ty u mbajtëm gjarpëri ra

Në fillim udhët u errën, më pas shkiti dheu e si ortek ra

Edhe malet më të sigurtë i mbuloi bora një nga një

Në vendin e mungesës tënde gënjeshtra me bisht, mashtrimi
ra



Shi, ta kisha ndjerë zërin tënd nga qiejtë e shpirtit tim

Ti bije pikë pikë; edhe gurët gjelbërohen nga filizat

Rrufetë e çajnë, e bëjnë copë kraharorin e ndyrsësisë

Vala shkon; qërohet e pastrohet batak i poshtërsisë

Shi, ah, të shpëtoj një ditë prej pelenash shekullore

E ta marr pavdekësinë nga e kristalta, buza jote



Në dëshira të metalta u përhumba vështrimit

Të trëndafilave të vyshkur në një tabllo të mykur

Ah, të isha edhe unë një ëndërr e parë për ty!



I pushtoi qytetet tmerri, fshatrat i mbuloi tymi e zia

A thua gjithçka u përmbys; qiejtë ranë

Një barkë e thyer na mbeti në duar; ëndërr

E paçmuar; për t’i ikur halleve oqeanet ranë



Mungesa jote është si një plagë që çdo ditë më rritet në
kraharor

Zemra që ty nuk të ndjen bëhet si një qeli, si burg pa
portë

Pa ty e drejta e lakuar bëhet, e bardha në të terrtë
shndërrohet

Ata që zërin s’ta dëgjojnë humbasin, mbyten në vorbullën
tënde

Në mitër të nënës vdes nga mungesa jote një embrion

E sytë e të verbërit hapen një ditë, mbushur me habi,
emocion



Orë pas ore gjithmonë vetveten kërkova

Më ngecën gishtërinjtë në një zinxhir mërzie

Ah, të isha edhe unë në faqe të dheut një që të pa ty!



Pa ty në horizonte një agim mashtrues ra

Pa ty atdheu i shtrirë ndër kontinente ra

Kur zemra u dënua me shpirt prej skllavi

Sovrani, që prej shekujsh në djep priste, ra



Ti je si hënë; diej shkëlqejnë në sytë e tu

Me dashurinë tënde si Mexhnuni bredhin diell e hënë

Çdo pikë zbukuron një yll në qiej

Sumejranë kërkon në çdo pikë një saraj

Farërat e klimat janë tuat; stina është jotja

Piktura që s’e zbehu penel i kohës është jotja



Shi, ta gjeja një ditë dorën time në duartë e tua

Të më qeshte në fytyrë më e madhja bukuri

Ah, të kisha qeshur edhe unë hareshëm në përqafim me ty!



Të zhveshur mbetën muret; dashurisë tënde tavani i ra

N’aktualitet të shoqërisë një rrebelim i thellë ra

Nga lindja e perëndimi mbërritën tmerr e ulërima

Nga ekuilibër i prishur prej ikjes tënde humbja, mizoria ra



Njomështinë e lotëve, psherëtimat e dhimbjes i kam për ty

Në thellësi më përflaken me mallin tënd vaje, këngë e
melodi

Nga ti i kam xhevahiret e mendimeve të së përjetëshmes rini

Vështrimi yt si shigjetë shpon tej për tej në terr

Ky mulli me ty rrotullohet; jotja është harmoni e tij

Yti është gur i provës që ngjyrat ndan në ylber



Në një vend hidhërimi, m’u varros e më humbi emri

Më përplasen në fytyrë dyertë e sapoçela

Ah, të isha edhe unë një kurejsh që arratinë merr e emigron
tek ti!



Shi, numërimit të ditëve e ëndrrave me ty i gjeta derman

Në qendër të trurit m’u skalit i pavdekshmi ferman

U fshi nga ëndrra ime e gjithë hareja e jetës

Në një çast kthese në mendje më erdhi i Larti, i Lëvduari
Rrahman



Me shpirtin tënd të reja ornamente do të stisen

Fytyrat me tjetër gaz e hare do të stolisen

Me nurin tënd qelitë në diell e dritë do të shkëlqejnë

Nënat veç me ty foshnjat do t’i ushqejnë

Shi, me ty i vjen fundi etjes së gjithësisë

Ty të beson qielli, për ty ka nevojë ky dhé



Damar damar me ty, gjithmonë me ty të isha!

Të isha shpata që ti zhveshe për të rrënuar të kotën!

Ah, një dirhem argjend në qesen tënde edhe unë të isha!



Mes vëllezërish, ah, dyshimi e pabesia ra

Humbi ndërgjegja, mirëbesimi u verbua, ra

Pas këngës me të cilën vit pas viti përjetuam pranverën

Në kopështin e njerëzimit vjeshta ra



Shi, të isha edhe unë një gur i thatë që ty të pret!

Të isha edhe unë një zog në shkretëtirë, djegur nga malli
yt!

Të isha edhe unë një copëz rrobë prekur nga ti!

Të isha edhe unë një vështrim i mbërthyer tek ti!

Të isha edhe unë një kokë e prerë për ty!

Të isha edhe unë një lot i rënë nga sytë e Bahirasë!

Të isha edhe unë një pëlhurë e përkëdhelur nga ti!

Të isha edhe unë një ëndërr e parë për ty!

Të isha edhe unë në faqe të dheut një që të pa ty!

Të kisha qeshur edhe unë hareshëm në përqafim me ty!

Të isha edhe unë një kurejsh që arratinë merr e emigron tek
ti!

Damar damar me ty, gjithmonë me ty të isha!

Të isha shpata që ti zhveshe për të rrënuar të kotën!

Ah, një dirhem argjend në qesen tënde edhe unë të isha!

Muamedi a.s

Jusuf el Kardavi

Ebu Shejma

Hadithe

Dijetaret Musliman

Kuorizitete

Tema te Ndryshme

Civilizim

Gjeografi Islame