Atė natė Aburrahmani nuk vuri
gjumė nė sy deri nė syfyr. Shumė mendime, shumė trazime iu sollėn nė kokė.
Ashtu duke qėndruar, afėr koftorit I cili bubullonte nga zjarri fort I
ndezur, papritmas iu kujtua tI dėrgojė njė falėnderim Zotit pėr tė gjitha
tė mirat qė ia kishte dhėnė.
- O Zot, o Allahu im,
falėnderimet tė qofshin Ty, ti je mėshirues, Ty tė falėnderoj pėr tė gjitha
tė mirat qė mI ke dhuruar
. Pas kėsaj lutje Abdurrahmani duke thėnė
besmelen, tentoi tė flejė. Por, iu kujtua lutja qė sapo e kish pėrfunduar.
.Ty
tė falėnderoj pėr tė gjitha tė mirat qė mI ke dhuruar. Kjo frazė e fundit
I pėrsėritej.
- Eh Zot, sa shumė tė mira qė
mI ke dhėnė e qė dikush nuk I ka. Menjėhere filloi tI fiksohet nė kokė
fjala e fundit
qė dikush nuk I ka!
Ngriti kokėn nga jastėku
derisa bubullima dhe drita e zjarrit qė dilnin nga koftori e pėrkujtuan: -
Ndoshta dikush sonte as zjarr nuk ka ndezur, ndoshta dikush sonte ka rėnė
pėr tė fjetur, me dert sepse nuk ka me ēfarė ta shtrojė sofrėn e syfyrit?!
Kėshtu duke u menduar e
kujtuar, I mbushur pėrbrenda me njė mėrzi qė e kishte kapluar, vonė vėrejti
se nėpėr faqet e tij lėshohen lotė tė nxehtė, lotė qė dalin jashtė e qė
kroin e tyre e kishin nė zemrėn e Abdurrahmanit, emri I tė cilit tregonte se
vėrtetė ai ishte rob I Mėshiruesit.
Ashtu qėndroi deri nė
cingėrrimėn e sahatit tė kurdisur pėr syfyr. U zgjua, u vesh dhe derisa po
bėhej gati pėr tė ngrėnė syfyr, I puthi dy ēupat e tij tė vogla qė ishin
duke fjetur ėmbėl. Por, prapėseprapė nga koka e tij ende nuk ishte larguar
brenga pėr njerėzit qė agjėrojnė pa syfyr pėr shkak se nuk kanė me ēka ta
gėzojnė syfyrin.
Pasiqė buka ishte gati, u ul
dhe filloi tė hajė por kafshata e parė I lidhet nė fyt dhe nuk mundet ta
pėrpijė. Mezi arriti ta ēojė kafshatėn e parė ndėrsa sytė e tij ishin
ngulitur nė njė qoshe tė sofrės.
- Abdurrahman, ēfar ke? E
pyeti e shoqja.
- Asgjė, asgjė! U pėrgjigj
Abdurrahmani. Pas njė heshtje tė shkurtėr, foli edhe njėherė:
- Grua, a ke menduar ndonjėherė pėr sofrėn e syfyrit?
- Si mendon?- e pyeti Eminja.
- A ke pyetur veten se sofra
jonė pėrplot me tė mira, ndėrsa sofra e dikujt asgjė nuk ka, apo vetėm bukė
tė thatė?!!
Duke I thėnė fjalėt e fundit, iu drodh buza dhe lotėt filluan tI dalin,
thuaja se shpėrtheu ujė nga sytė e tij. U ngrit nga sofra, piu pak ujė dhe
veshi rrobet e trasha pėr tė dalė jashtė. Gruaja menjėherė doli pas tij dhe
e pyeti:
- Ku po shkon?!
- Do tė kthehem menjėherė.
Abdurrahmani tashmė ishte
nisur drejt njė vendi tė caktuar. Ai ishte nisur te dyqani mė I afėrt,
ndėrsa dyqanet gjatė Ramazanit punonin deri nė pėrfundim tė syfyrit. Ishte
nisur me njė qėllim tė vetėm. Kishte vendosur qė tI blente syfyrin dikujt.
Po kujt se?!!
- Selamu alejkum.
- Alejkum selam Abdurrahman,
urdhėro.He, ke mbetur pa bukė pėr syfyr a?
- Jo, ngrėna syfyr, por dua tė
blej diēka Bajram. Tė lutem mė shėrbe mė shpejtė se nuk kam kohė.
-
Po, menjėherė,
urdhėroni ēfar po doni?
Pasiqė
bleu gjėrat e duhura, Abdurrahmani nė atė natė tė ftohtė me borė ishte nisur
drejt njė shtėpie gati tė rrėzuar, e cila gjendej nė skaj tė qytetit.
Pullazi I shtėpisė I shtrembėruar, ndėrsa nga lagėshtia shiheshin tullat e
kuqėrremta pasiqė I kishte rėnė pjesa e lyer e mureve nga jashtė.
Trokiti nė derėn kryesore, e cila me tė hyrė tė ēonte nė njė oborr
tė vogėl. Nga plasat e derės vėrejti se nė shtėpi nuk ishte e ndezur asnjė
dritė. Por, pas njė kohė tė shkurtė dėgjohet njė zė I ēirrur I njė plaku:
- Kush ėshtė?
- A je kėtu o xha Brahim?
-
Po, po bujrum,
urdhėroni- u pėrgjigj xha Brahimi, njė I moshuar qė I kishte
arritur tė tetėdhejtat, vite kėto qė vėreheshin nė ballin e tij plot rrudha
dhe mjekrrėn e bardhė.
Me tė parė se kush po e thėrret, xha Brahimi lėshoi zė:
- Oooo Abdurrahman, ti je a?!!
Eja, eja me shpejt se mėrdhimė.
Abdurrahmani hyri Brenda nė shtėpinė e tij, e cila ishte e vogėl por e
kishte pronarin me zemėr tė madhe.
- Xha Brahim, po pse dritat I
ke tė fikura, a nuk ėshtė koha e syfyrit?-pyeti
Abdurrahmani.
Xha Brahimi lėshoi njė ofshamė tė shkurtėr dhe pastaj heshti.
- Ah,
Abdurrahman, me ta thėnė tė drejtėn, isha duke fjetur e as qė kisha ndėrmend
tė zgjohem.
- Pse?-pyeti Abdurrahmani.
- Po, si tė them
..pasoi
heshtja
.- nuk kisha se me ēka tė bėj syfyr u pėrgjigj
xha
Brahimi.
Abdurrahmani ndjeu njė barrė shumė tė rėndė nė shpirtin e tij pas
kėtyre fjalėve, dhe shkurt u thellua nė mendime:
. Unė sa syfyre I kam
ngrėnė me begati ndėrsa ky plaku I shkretė ku ta dij se sa ditė I ka
agjėruar pa syfyr?-I thoshte vetes. Nga sytė e tij filluan tI dalin lotėt
pandalė dhe me zė tė mekur I shtriu duart pėrplot me tė mirat qė I kishte
blerė. Kur e pa xha Brahimi se ēfar kishte bėrė Abdurrahmani tha:
-
Allahu nuk e
humb kėtė popull derisa ka njerėz si ti
. Por loti e tradhėtoi.
Abdurrahmani bashkė me xha Brahimin hėngrėn syfyr dhe pas njė ore u kthye nė
shtėpi.
Tė nesėrmen pasiqė kishte pėrfunduar punėn pak mė herėt pėr shkak
tė namazit tė xhumasė, me tė arritur afėr xhamisė takoi Islamin dhe merr
vesh se xha Brahimi, plaku me tė cilin kishte ngrėnė syfyrin , kishte vdekur
po atė mėngjes.
Abdurrahmani me dy ndjenja ia fail namazin e xhenazes; ndjenja e
parė e dhimbjes pėr xha Brahimin, ndėrsa ndjenja e dytė, ndjenja e
kėnaqėsisė shpirtėrore se arriti qė tI bėjė njė tė mirė xha Brahimit, duke
mos e ditur askush pėrveē Allahut.
AGIM AVDIU
|